3. Bariloche deel 1

Bariloche...

Buenos Aires was geweldig, mooi en heet en ik heb genoeg tijd doorgebracht om met een gerust hart verder te gaan naar de volgende plek: Bariloche! De noordelijkste plek van Patagonië en de plek waar ik Chris & Frank ga zien. Bij aankomst was het echt wel even omschakelen qua weer, veel wind, dus heel fris en af en toe een bui, maar dat neemt de schoonheid van de omgeving niet weg. Ze noemen het het Zwitserland in Argentinië en ik begrijp wel waarom, midden tussen de bergen en aan een meer ligt de stad met z'n "Zwitserse" huisjes heel schattig. Bij aankomst heb ik mij georiënteerd op wat ik wilde gaan doen deze dagen. Ik had heel veel tips gekregen van Rulo, de jongen die bij de bike-shop werkte en andere reizigers, nu moest ik alleen nog een plan maken. Dus mijn plan werd zaterdag Circuito Chico met de fiets & Cerro Campanario, zondag een 2-daagde hike op en neer naar de Cerro Tronador, dinsdag misschien nog een wandeling ofzo :). Uiteindelijk zijn mij plannen zo veranderd dat ik de Circuito Chico met de fiets op dinsdag heb gedaan vanwege de slechte weersomstandigheden van zaterdag (te veel wind).

Dus de eerste dag heb ik een wandeling gemaakt naar de top van de Cerro Campanario, dat was een pittige en stijle klim door los droog zand, maar alles waard want het uitzicht was geweldig over Circuito Chico, Lago Nahuel Huapi en Bariloche. Daar heb ik een hele tijd doorgebracht genietend van het uitzicht. Eenmaal beneden heb ik nog wat rondgewandeld in de omgeving en kwam ik terecht bij een prachtig "bouwval" ik denk dat het een hostel of zoiets was dat een hele tijd geleden is afgebrand. Ik ben erdoorheen gelopen en mooie foto's gemaakt van alle graffiti ed.

De tweede dag ben ik vertrokken met de bus om mijn 2-daagde hike te starten naar de top van de Tronador (de hoogste berg in de omgeving). Ik was toch best een beetje zenuwachtig omdat ik niet precies wist wat mij te wachten stond. Een soort van geruststelling was dat er meerdere mensen hetzelfde doen dus mocht er iets gebeuren, is er altijd wel iemand die je tegenkomt. Maar ik wilde het alleen doen en had een flinke pas te pakken. De wandeling begon door een prachtig bos, zooooo mooi! Na ongeveer 2u wandelen kwam ik bij een indrukwekkend uitkijkpunt op de glechter, daar ben ik even gestopt en heb wat gegeten en dacht bij mijzelf dit valt wel mee. Maar ik wist toen nog niet wat mij te wachten stond want eenmaal verder begon het zware gedeelte, een behoorlijke klim omhoog. Dat was zweten, na het steilste gedeelte gehad te hebben dacht ik dat ik wel in de buurt kwam van de hut.... niets was minder waar, bij het passeren van iedere "bocht" hoopte ik op het huisje, helaas liet die nog op zich wachten. Mijn benen waren op, ik kon niet meer en dacht alleen nog maar aan een heerlijk fris biertje aan de top, dat hield mij wel op de been ;).

Eenmaal boven was het gevoel en uitzicht adembenemend! Oh man het is niet te omschrijven hoe mooi het is aan de top van de Cerro Tronador en de gletcher! De klim was zwaar, vooral het laatste stuk, maar podverdorie ik heb het in mijn eentje gedaan